ร้องเพลงชาติ

ฮ่าๆๆ อยู่ในช่วงกำลังเห่อบล๊อกเกอร์อย่างแรง

อย่าเยิ่นเย่อยาว เข้าเรื่องเสียที...คึคึ

จะว่าไปจริงๆก็ก๊อปจากบันทึกในเฟซบุ๊คมาเลยก็ได้นะ แต่ก็มันจะคนละฟีล

ด้นสดซะ....มันจะเจ๋งกว่า

ไปร้องเพลงชาติมาได้จำนวน หกครั้งแล้ว...ยะฮู้ววววววววว!!

สี่ครั้งที่อนุสาวรีย์ชัยสมรภูมิ

สองครั้งที่สวนจตุจักร

โอ้ยยยยยยยยยยยยยย...ภูมิใจปานกลางถึงมากที่สุด... ^O^

ครั้งที่๑...อนุสาวรีย์ชัยฯ ลุยเดี่ยว


ครั้งที่๒...อนุสาวรีย์ชัยฯ ลุยเดี่ยวอีกวัน

ครั้งที่๓...อนุสาวรีย์ชัยฯ มีน้องเหน่งมาร่วมแสดงพลังด้วย

ครั้งที่๔...สวนจตุจักร ลุยเดี่ยวอีกครั้ง

(ชอบภาพนี้มากๆ ชอบที่สุดตั้งแต่ถ่ายกิจกรรมนี้มา)

ครั้งที่๕...อนุสาวรีย์ชัยฯ มีหลานสาวร่วมแสดงพลัง

ครั้งที่๖...สวนจตุจักร มีเพื่อนแนนไปด้วยอีกคน

ถ้าถามว่า การออกไปแสดงพลังแบบนี้ แล้วได้อะไร??

คำตอบที่ง่ายมากๆเลยคือ ได้ความภูมิใจ

แม้ว่ากิจกรรมนี้อาจจะไม่ได้ช่วยให้ประเทศพ้นวิกฤตได้เลย

หรือแม้ว่ามันอาจจะเป็นเพียงแค่กิจกรรมเล็กๆอีกหนึ่งกิจกรรมในสังคมไทย

แต่เชื่อได้เลยว่า ทุกคนที่พร้อมใจกันออกไปนั้น...ทุกคนไปด้วยหัวใจ ไปด้วยความรักชาติ ศาสน์ กษัตริย์

ทุกคนออกไปทำหน้าที่พลเมืองคนไทยที่จะต้องปกป้องชาติ ศาสน์ กษัตริย์

แต่ก็ไม่ใช่ว่าคนที่ไม่ออกจะไม่ได้รักชาตินะ

หลายคนก็รักชาติ ศาสน์ กษัตริย์ เหมือนกับคนที่ออกไป

เพียงแต่ว่า พวกเขายังขอแสดงความรักแบบไม่เปิดเผยเท่านั้นเอง

(ขอยกส่วนหนึ่งจากบทความของ "เปลว สีเงิน")

“ประชาชนคือคนที่ชาติต้องการตลอดกาล” ถ้าประชาชนไม่รวมตัวรวมใจ เห็นทีประเทศไทยจะราบคาบ “กบฏไทยผสมเทศ” จะเข้ามายึดครองต้องตามคำว่า “ถิ่นกาขาว” พวกเรา..ไม่เอากันอย่างนั้นมิใช่หรือ??